Hij heeft misschien niet de grootste naam hier bij ons, maar als je even het parcours bekijkt dat deze Italiaanse trombonist de voorbije dertig jaar heeft afgelegd, ga je er toch even van duizelen. Het begint al bij de opleiding aan het Berklee College in Boston en het Rossini-conservatorium in Pesaro: dat zijn instellingen, waar je je diploma niet zomaar in de schoot geworpen krijgt, maar waar je een overdosis talent moet weten te koppelen aan een gelijkaardige hoeveelheid oefening en doorzettingsvermogen.

Nadat hij afgestudeerd was, zette Morganti al snel het Colours Jazz Orchestra op poten, een ensemble dat algauw de absolute top werd in Italië op het gebied van Big Band-muziek. Een CD met Kenny Wheeler en eentje rond Italiaanse sixties-songs waren de nu nog beschikbare resultaten van de vroege werkzaamheden van dit orkest, dat tot op vandaag onder leiding staat van Massimo en dat hem ook op deze plaat begeleidt.

Als gastmuzikant, valt hij dan weer te horen op meer dan vijftig platen en de grote namen, waar hij zijn diensten aan verleende, zijn nauwelijks te tellen: van Aldo Romano tot Paolo Fresu, Maria Schneider en Mike Stern, om slechts die te noemen en er ondertussen tientallen onvermeld te laten. Het is echter in zijn andere vorm, dat we op deze nieuwe plaat Morganti ontmoeten: de man is immers ook een begenadigde dirigent en arrangeur. Zo bewerkte hij al muziek van Satie, Mingus, Morricone en Zappa voor Big Band en legt hij, stap voor stap, een traject af, dat hem zowel bij klassieke muziek brengt als bij musical, film, samba en bossa nova.

Het resultaat op deze CD is een klein uur loepzuiver gearrangeerde en kraakhelder gespeelde muziek, waarin, met de hulp van ruim veertig muzikanten en één ronduit fantastische zangeres, Marta Raviglia genaamd, een overheerlijke jazz-schotel geserveerd wordt rond werk van John Coltrane, Tom Jobim, Irving Berlin, Victor Young, Harold Arlen, Toninho Horta en Sammy Fain. Misschien zeggen niet al die namen u iets, maar als ik er de songtitels aan toevoeg, gaan de lichtjes allicht wel branden: “Moment’s Notice” (vandaar de plaattitel), Party in Olinda, “Alice in Wonderland”,”Cheek to Cheek”, “When I Fall In Love” en “Over The Rainbow”, leiden de luisteraar via The Great American Songbook naar de diepste krochten van de jazz, terwijl Jobim’s “Desafinado” en vooral “Luisa” -het onmiskenbare hoogtepunt van de plaat- je volop in de Braziliaanse muziek onderdompelen.

Nogal wat van de nummers zijn on line te vinden en je hoeft, puur om te proberen, maar gewoon “Cheek to Cheek” te beluisteren om te weten welk formidabel vlees je in de kuip hebt. Dit is simpelweg een heerlijke plaat, vol met arrangementen, die eenvoud en souplesse combineren met diepgang en speelsheid en die op die manier een ronduit geweldige indruk nalaten. Dringend te ontdekken, ook al omwille van het fenomenale werk van bassist Martin Wind en drummer Matt Wilson!

(Dani Heyvaert)